Gdańsk - miasto na pograniczu trzech kultur, nie powstało nagle, w krótkim czasie, a na przestrzeni kilkuset lat rozwoju osadnictwa na Pomorzu Nadwiślańskim
Swój rozkwit zawdzięczał położeniu u ujścia Wisły, którą to drogą wodną począwszy od X wieku spławiano nad Bałtyk towary produkowane w Polsce i krajach ościennych.
Przecinały się tutaj też dwie przeciwstawne sobie drogi ekspancji: stałe dążenie państwa polskiego na północ oraz niemieckie parcie na wschód. Starcie tych dwóch sił oddziaływało na losy miasta przez wiele stuleci.
W XI stuleciu osada, a wraz z nią cały region, należała do Królestwa Polskiego, by później - na ponad dwieście lat - znaleźć się pod panowaniem książąt pomorskich, którzy pod koniec XIII wieku scedowali swą domenę w ręce władców Polski, Przemysła II i ostatecznie Władysława Łokietka.
W roku 1308 Gdańsk został zajęty zbrojnie przez Krzyżaków, którzy władali do roku 1456, kiedy to Prusy Królewskie, a wraz z nimi Gdańsk, znalazły się - na ponad trzy stulecia - w granicach Rzeczypospolitej.
Utracony na rzecz Prus w roku 1772 był Gdańsk, z przerwami, stracony dla Polski aż do roku 1945, kiedy to - decyzją wielkich mocarstw podczas konferencji w Poczdamie (a wcześniej jednostronną decyzją władz Związku Sowieckiego) - został ponownie przyznany Polsce.
Źródło: wikipedia.pl